Φτάνουμε σιγά σιγά στο μέσον του Αυγούστου και ουσιαστικά στα τελευταία μέτρα της μεταγραφικής κούρσας για το καλοκαίρι του 2011. Είναι σύνηθες τα τελευταία χρόνια να βλέπουμε μεγάλες κινήσεις και ηχηρές μεταγραφές λίγα μέτρα πριν τον τερματισμό οπότε πάμε σήμερα να δούμε ένα ξεχωριστό θέμα για τον τρόπο που κινούνται οι Ελληνικές ομάδες σε αυτό το παζάρι.
Άσχετα με το καλοκαίρι της κρίσης που διανύουμε φέτος, την τελευταία δεκαετία έχουμε παρατηρήσει τις ομάδες μας να κινούνται ιδιαίτερα σπασμωδικά στον σχεδιασμό τους σε όλο το διάστημα της μεταγραφικής περιόδου, πόσο μάλλον στο τέλος της, όταν δηλαδή ο χρόνος πιέζει.
Ποιος θα ξεχάσει περιπτώσεις όπως τα 2 εκατομμύρια για τον Μελλίση από τον Παναθηναϊκό ή τα καραβάνια ξένων που υπογράφουν στις 30 Αυγούστου κάθε χρόνο.
Πέρα από τα λάθη σε θέμα management και τα λάθη σε θέμα scouting που έχουν γραφτεί και αναλυθεί πολλές φορές στο παρελθόν, ένα άλλο (ελληνικό καθαρά) φαινόμενο που οδηγεί εκεί είναι ο εύκολος ενθουσιασμός και ο κακός χρονικός προγραμματισμός των Ελληνικών σωματείων.
Και εξηγούμε : Μια από τις βασικές αρχές της οικονομικής θεωρίας είναι να πουλάς όσο πιο ακριβά μπορείς και να αγοράζεις όσο πιο φθηνά μπορείς. Για το κομμάτι των αγορών τώρα, αυτό μπορεί να επιτευχθεί με δύο τρόπους είτε έχοντας στην δύναμη σου έναν πολύ ικανό διαπραγματευτή που θα εκμεταλλευτεί τις αδυναμίες του «αντιπάλου» και θα ρίξει την τιμή ή περιμένοντας να πέσει η τιμή ενός προϊόντος που έχει αξία. Value bet που λένε και στο στοίχημα.
Πως γίνεται αυτό? Ακριβώς με τον αντίθετο τρόπο που συμβαίνει εδώ. Όταν ο Παναθηναικός πήρε τον Μελλίση, αυτός είχε κάνει την κορυφαία του χρονιά στο και παρουσιαζόταν ως ένα μεγάλο ταλέντο, τα ίδια στον ΠΑΟΚ με τον Κουτσιανικούλη, τα ίδια στον Ολυμπιακό με τον Γιάννη Παπαδόπουλο.
Μένω στον τελευταίο γιατί είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα πάνω σε αυτό που ανέφερα. Ποια είναι η τιμή του Γίαννη Παπαδόπουλου σήμερα σε σχέση με την αξία του? Εξευτελιστική, κι όμως ούτε οι ομάδες της Θεσσαλονίκης αλλά ούτε και η ΑΕΚ (με τεράστιο πρόβλημα στα χαφ) κάνουν κίνηση για να τον αποκτήσουν.
Παράδειγμα νούμερο 2, σφαζόταν πέρυσι οι μεγάλες ομάδες για τον Κουμορτζί. Τι έγινε φέτος, ξέχασε την μπάλα που ήξερε? Με μια κακή χρονιά πέφτει η τιμή του παίχτη, όχι όμως και η αξία του. Η απόκτηση Κουμορτζι από τον οποιονδήποτε πέρυσι θα ήταν μεγάλο λάθος, φέτος όμως ήταν ευκαιρία.
Όπως ευκαιρία ήταν και ο Εστογιανοφ και ο Ριέρα, ούτε καν στην προετοιμασία δεν τους πήρανε στον Πανιώνιο, έψαχναν να τους δώσουνε και δεν ακούμπησε κανείς. Εάν οι πάνθηρες είχαν κάνει τρομερή χρονιά και παίζανε τώρα Ευρώπη με αυτούς τους δύο βασικούς πάω στοίχημα πως οι προτάσεις θα ήταν δεκάδες και σε υψηλή τιμή.
Τα ίδια για τους ποδοσφαιριστές της Καβάλας και του Βόλου. Όλο το χειμώνα θέλανε όλοι Αμντουν, Σανκαρέ και Ντουγκλάο και τώρα με τις ομάδες τους να παλεύουν στα δικαστήρια κανείς δεν πήγε να κάνει την πρόταση.
Πρέπει να μάθουμε στην Ελλάδα πως δεν ψωνίζεις πάντα από την βιτρίνα, ειδικά όταν δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα να το κάνεις. Ευκαιρίες υπάρχουν πάντα, το θέμα είναι να έχεις την ποδοσφαιρική αντίληψη να δεις πότε σου δίνεται η ευκαιρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου